De zogenaamde Madese huizenaffaire is een beetje overgewaaid.
Burgemeester Jan Elzinga is afgeserveerd en zit ziek thuis. CDA-er Ad Goos is
uit de politiek gestapt en wethouder Jan van Meggelen (CAB) kan verder als
?aangeschoten wild?. Op 1 april aanstaande treedt Nellie Jacobs-Aarts (CDA) aan
als interim-burgemeester. Zij mag gaan proberen het geschonden vertrouwen in de
lokale bestuurders te herstellen. Als de
klus geklaard is maakt een nieuwe burgervader(moeder) zijn (of haar)
opwachting. Dat zal wel ver na de zomervakantie worden. Wat was nu de
eigenlijke oorzaak van de affaire? Wat is er van geleerd? De eerste gedachte
die opkomt is een uitspraak van de Amsterdamse oud-wethouder en
staatssecretaris van volkshuisvesting, Jan Schaefer (PvdA). Onder het motto ?in
gelul kun je niet wonen? bond hij, tussen 1970 en 1990, voortvarend de strijd
aan met de woningnood.
De woningnood dateert al van 1945, direct na de oorlog, en
werd destijds volksvijand nummer één
genoemd. Veel regeringen hebben zich er het hoofd over gebogen en beloofden het
probleem op te lossen. Er zijn inderdaad miljoenen huizen bijgebouwd. Maar, nu
bijna zestig jaar later, loopt men nog steeds achter de feiten aan. Mensen
staan vele jaren ingeschreven voor een betaalbare huurwoning of koopwoning.
Slechts voor de meerdraagkrachtigen, die zich op de vrije markt kunnen
begeven, is er behoorlijke keuze. Voor
jongeren (z.g. starters) en ook ouderen zijn de problemen nog steeds geweldig:
het lijkt vrijwel onmogelijk iets fatsoenlijks en betaalbaars te vinden.
Een voorbeeld uit de praktijk. Een vrijgezelle
middentwintiger laat zich bij diverse woningbouwinstanties inschrijven voor een
huurwoning. Hij krijgt te horen dat het
nog jaren kan duren. Zo?n drie jaar later informeert hij weer eens. Nog is de
wachtlijst enkele jaren. Maar goedwillend voegt de woningbouwvereniging toe:
met uw salaris kunt u beter kopen. Als hij een flatje in Oosterhout op het oog
heeft meldt hij zich bij een bank. Hij krijgt echter te horen: met dat salaris
kunnen we u niet de gevraagde hypotheek verstrekken! Zo dreigt hij tussen wal en schip te vallen.
Gelukkig willen wat familieleden financieel bijspringen, waardoor de zoektocht
toch nog een happy end krijgt.
De Madese huizenaffaire kende een soortgelijk verloop.
Ditmaal sprongen de vaders-politici bij. Maar op een betwistbare wijze. Via
wandelgangen/politieke kanalen wisten zij dat de woningstichting WSG huurhuizen
ging verkopen. Als bezorgde ouders hadden ze het beste voor met hun kroost. Een
heimelijke tip dus. Logisch toch? Ja, voor iedereen. Behalve politici en/of
bestuurders. Die worden geacht belangenverstrengeling te voorkomen. En hoewel er juridisch weinig te verwijten
viel (bleek uit onderzoek van van Gameren), was zelfs de schijn tegen hebben ze
al fataal. Dat dan nog even afgezien van de onhandige wijze waarop na de
beschuldigingen werd gemanoeuvreerd.
Groen Drimmelen is een plaatselijke partij, die o.a.
leefbaarheid in alle dorpskernen hoog in het politieke programma heeft staan.
Die leefbaarheid houdt ook in dat de dorpen niet mogen vergrijzen, doordat
jongeren door de woningnood worden gedwongen uit te wijken naar Breda of
elders. Daarom wil de partij vooral voor starters en ouderen voldoende bouwen
in alle dorpskernen. Bouwen voor ouderen bevordert de doorstroming van onderop,
er komen huizen vrij, waarin zich starters
kunnen vestigen. Maar voldoende is dat niet. Er zal ook, vooral voor
alleenstaande starters, bijgebouwd moeten worden. En juist aan dat laatste
ontbreekt het veelal, ook in onze gemeente. Woningbouwstichtingen hebben in
deze een belangrijke rol. Maar ze lijken hun primaire taak, bouwen voor
minderdraagkrachtigen, niet serieus meer te nemen. Ook een gemeente moet een
beleid voeren dat een en ander mogelijk maakt. En daar lijkt het in de gemeente
Drimmelen aan te ontbreken! Wel veel geklets, weinig echte daden; om de woorden
van Schaefer maar wat vriendelijker te vertalen.
In Terheijden wordt binnenkort het verzorgingstehuis Sint
Antoniusabt uitgebreid. Ondanks alle (begrijpbare) bezwaren heeft Groen
Drimmelen daar voor gestemd. Het algemeen belang, huisvesting voor ouderen en
dus ook doorstroming, gaf daarbij de doorslag. Er is door ouderenorganisaties,
etc. gelobbyd voor die uitbreiding. Terecht ook. Groen Drimmelen hecht aan
inspraak en juicht het daarom alleen maar toe als een bevolkingsgroep voor haar
rechten opkomt. Van de jongeren, die tevergeefs een huis zoeken, hoort men
echter weinig. Wordt het daarom geen tijd dat ook die jongeren zich verenigen en
daardoor een vuist maken? Oud gedaan,
jong geleerd toch?
Jan Kuiper, lid Groen Drimmelen.
